Hoe mijn reis van 7 weken nu al 5 jaar duurt
Je hebt de verhalen vast wel eens gehoord. Een vriend of vriendin gaat een tijdje backpacken, wordt verliefd (op een land of op een persoon) en komt mooi nog even niet naar huis.
Ik dacht altijd dat dit uitzonderingen waren, iets dat mij niet zou overkomen en waar je alleen over leest.
Ik ben toch gewoon een Hollandse gast, met familie, vrienden en een leven in Nederland? Waarom zou ik dat opgeven voor een nieuw leven aan de andere kant van de wereld? Nou, ik kan je vertellen dat ook ik er mooi ben ingetrapt… Het originele idee, een trip van 7 weken backpacken langs de Australische Oostkust, was achteraf gezien nog maar de start van mijn leven Down Under.
Waarom ik wilde gaan backpacken?
Reizen had altijd wel mijn interesse, maar het kwam er nooit echt van. Dat was mijn eigen schuld, ik koos vaak voor de makkelijke oplossing.
Deze zomervakantie nog maar weer een keertje naar dezelfde camping in Italië, het was toch lekker daar? Ik speelde competitief
voetbal en dat wilde ik niet opgeven, dus door de bijbehorende verplichtingen, zat dat extra weekje of 2 in de lente of herfst er ook niet in.
Via wat omwegen was ik op werkgebied in de reiswereld beland. Dan begint het automatisch toch extra te kriebelen. Ik was omringd door collega’s uit diverse landen, hoorde elke dag verschillende talen en luisterde naar de verhalen over de geweldige tussenjaren die “iedereen” wel eens had genomen.
Ondertussen organiseerde ik als onderdeel van mijn baan 2 jaar lang voor 40 uur per week de vakanties voor iedereen behalve mijzelf. Met twee van mijn beste vrienden ging ik in 2013 dan voor het eerst echt “reizen”. Met de backpack om en in de trein door Europa.
In 3-4 weken tijd ontdekten we verschillende landen, culturen, talen en keukens. In die ene trip zag en ontdekte ik zoveel meer dan in alle vakanties van de jaren ervoor bij elkaar. Dat moest een keertje over, maar dan ECHT!
Waarom dan Australie?
In eerste instantie koos ik voor Australië omdat het een beetje de norm leek. Iedereen die wel eens voor langere tijd was gaan backpacken, was in Australië geweest en was altijd lovend over de natuur, het weer en hoe makkelijk het eigenlijk was om je weg te vinden.
Daarnaast had ik ook verre (letterlijk maar ook op de stamboom) familie op Tasmanië, dus het voelde veilig om die kant op te gaan en bijzonder om hen eens te ontmoeten.
Daarnaast was ik wel benieuwd naar de geschiedenis die Nederland heeft met Australië; “wij” hadden dit land toch eventjes voor het eerst ontdekt en De Batavia replica lag bij mijn ouders om de hoek in Lelystad.
Ik woonde inmiddels al een tijdje in het drukke Amsterdam, maakte best veel overuren op werk, reisde veel heen en weer naar Lelystad (waar ik was opgegroeid) en had dan ook nog 3-4 keer per week mijn voetbal. Een tijdje reizen in Australië klonk wat dat betreft totaal het tegenovergestelde en als muziek in de oren.
In ieder geval lekker voor een tijdje. Heerlijk niksen, lange dagen op het strand, surfen tot zonsondergang, hiken in de natuur en met een biertje chillen in backpackerhostels, dat leek me wel wat. Sterker nog: ik had het even nodig.
De beste tijd
Mijn baan had ik opgezegd, de huur was overgedragen, mijn laatste wedstrijd was gespeeld en een massale Goodbye Party was achter de rug. Op kerstavond, 2015, kwam ik aan in Sydney. Van tevoren leek me dat een goed idee, want dan was er vast een hoop te doen. Maar in het vliegtuig had ik toch even een paniekmomentje: hoe ging ik vrienden maken binnen 1 dag, zodat ik kerst niet zielsalleen hoefde door te brengen? Shiiiiit!
Ik opende de deur van mijn slaapzaal en het eerste wat ik hoorde was “hi mate, welcome, where are you from?” Het was Jack, uit Engeland en net op weg naar de hostelbar voor een biertje. “Wanna grab a beer?” Een uurtje later danste ik met 30 anderen de Macarena… Mensen die ik nu nog steeds spreek!
En dat was een beetje de moraal van mijn trip. Je ontmoet mensen in een hostel in Sydney en die kom je later weer tegen op een zeilreis rond de Whitsundays, tijdens een tour op Fraser Island en in een bar in Cairns. Het was misschien vaak maar tijdelijk, maar voor die paar dagen waren totale vreemdelingen je vrienden voor het leven.
Australië en backpacken is een goede relatie, het land is er ook op gebouwd. Met name aan de oostkust vind je veel hostels, een super goed busnetwerk en je “moet” zo af en toe een toertje boeken om iets te zien, omdat veel dingen in het water liggen (snorkelen, surfen, zeilen, eilanden etc.).
Je ontmoet daardoor makkelijk veel anderen. Je streept hier makkelijk de items van je bucketlist af. Oud & Nieuw in Sydney, een selfie met een kangoeroe, een surfles in Byron Bay, uit een vliegtuig springen en snorkelen in het Great Barrier Reef. Tik tik tik tik tik.
Ik voelde me vrij als een vogel, kon elke dag zelf bepalen wat ik deed en had totaal geen verplichtingen. Nou ja, eentje dan… een vlucht naar huis. En daar had ik dus echt even geen zin in.
Van een lange vakantie naar een gap-year
De dag dat ik mijn ouders vertelde dat ik nog wat langer bleef. Deze dag herinner ik me nog goed. Op een regenachtige dag in een hostel in Nieuw-Zeeland (dit was al onderdeel van mijn “terugreis”) scrolde ik verveeld door mijn telefoon.
Maar even goed kijken hoe dat Working Holiday Visum nou precies werkt in Australië. 20 minuten later vulde ik mijn creditcardgegevens in en 1 minuut daarna had ik de bevestiging in de mail. Oeps…
Het is super makkelijk om zelf te regelen trouwens, klik HIER voor de juiste website!
Met het tijdsverschil als excuus stuurde ik lekker makkelijk een Whatsappje naar mijn ouders, dan hoefde ik niet per telefoon een hoop vragen te beantwoorden. Ik ga een tijdje naar Melbourne om wat te werken, zie jullie in een paar maanden!
Binnen 2 weken had ik een baan bij een reisbureau en kocht ik via Gumtree (de Australische Marktplaats) een 2e hands fiets. Lekker Hollands. Ik wist waar de stroopwafels te koop waren en de poffertjeskraam op de markt wist ik ook wel te vinden inmiddels.
Ik kwam in een soort van ritme en het ging allemaal vrij soepel. Er was zoveel te doen in Melbourne, evenementen, sport, strand en Nationale Parken in de omgeving. Daarnaast zit het hier vol met Nederlanders, dus ondanks dat je misschien liever de lokale Australiërs leert kennen, was het toch makkelijk om “gewoon” met wat Nederlanders af te spreken.
100 dagen boerderijwerk voor de liefde
De tijd vloog, ik had het naar mijn zin op werk, had wat nieuwe vrienden gemaakt en ik had leuke huisgenoten. Door de 6 maanden werkrestrictie voor 1 werkgever die je hebt op een Working Holiday Visum was mijn idee om zoveel mogelijk van Melbourne te genieten, te sparen (het minimumloon hier is bijna $20AUD / E12.20 per uur!) en dan reizend via Azië terug naar huis. Maar ja, dan ontmoet je een leuk meisje die alles in de war gooit.
Gelukkig heb je hier de optie om je visum met een jaar te verlengen. Dat kan niet zomaar, je moet er wel voor werken. Op een boerderij of op een locatie ver buiten de stad. Specified Work noemen ze dat hier. Nadat je 88 dagen (vraag me niet waar dat getal vandaan komt) je “rural work” hebt gedaan, krijg je de extensie van je visum als beloning. Voor wat hoort wat zegmaar.
Het was een enorme opgave om wat te vinden, maar 4.5 uur buiten Melbourne vond ik werk op een lemon farm. Dag in dag uit plukte ik citroenen, het werk was zwaar en saai, de accommodatie op de boerderij was vervallen en het geld was ook niet best.
Het voordeel is dat je weinig uitgeeft, dus in ieder geval alsnog goed kan sparen.
Na dag 1 wilde ik weg. Dit was niet voor mij en ik miste het lekkere leven in Melbourne. Toch besloot ik te blijven en na een weekje vond ik mijn draai, leerde ik de andere backpackers wat beter kennen en plukte ik sneller en sneller waardoor ik ook wat meer verdiende.
En dat allemaal voor de liefde (voor mijn vriendin, maar ook het land).
Exact 100 dagen later verliet ik de boerderij. Die extra 12 dagen nog even hard gewerkt voor wat extra cash. Dat gevoel was lekker zeg! Voldaan, best wel trots dat ik het had volgehouden en met toch wel wat mooie herinnering in de trein terug naar Melbourne. Op
naar nog een een extra jaartje!
Ben ik nu een “local”?
Inmiddels is het bijna 5 jaar geleden dat ik aankwam in Sydney. Ik heb wederom een geweldige baan in het toerisme, woon samen met mijn vriendin en onze kat en ik heb een partnervisum zonder woon- of werk restricties. Het mooie is dat ik als onderdeel van mijn baan nu mijn ervaring kan overbrengen op andere backpackers die net aankomen in Australië.
Bij Welcome To Travel organiseren we een geweldige welkomstweek in Melbourne voor backpackers, iets dat ik zelf had willen doen als dit er was in mijn tijd. De backpacker-ervaringen van mijzelf en mijn collega’s zijn samengeperst in een tour van een week, inclusief al het papierwerk, activiteiten en toegang tot een database met honderden contacten voor (farm)werk.
Als Community Manager ben ik verantwoordelijk voor het uitbreiden van deze database alsmede voor de “aftercare” van onze reizigers.
Ik voel me in die rol een expert, ik heb namelijk dezelfde ervaringen gehad als onze reizigers en kan hen adviseren wat wel en niet te doen, waar de beste barretjes zijn en welke “off the beaten track” routes je gezien moet hebben. Tegelijkertijd ben ik nog gewoon dezelfde Hollandse gozer van 5 jaar geleden. Ik ga op de fiets naar werk, ga los tijdens de jaarlijkse Dutch Week bij de Aldi en kijk om 4 uur in de nacht naar de Eredivisie.
Ik zie mijn leven in Australië daarom als een upgrade vergeleken met Nederland: je hebt hier vriendelijke mensen, een goed zorg- en schoolsysteem, veel sportfaciliteiten en weinig criminaliteit. Alleen dan veel warmer en meer relaxed 🙂
